stories in English

Some of my stories, translated into English, here: www.mariajoannoushortstories.wordpress.com

2ο φεστιβάλ εναλλακτικών λογοτεχνικών αναγνώσεων ΣΑΡΔΑΜ

Περισσότερες πληροφορίες για το ΣΑΡΔΑΜ εδώ - www.sardamcy.wordpress.com

Σημείο Στίξης

Κάθε δεκαπενθήμερο στο Κυριακάτικο Πολιτιστικό Ένθετο ΠΑΡΑΘΥΡΟ της εφημερίδας ΠΟΛΙΤΗΣ. Μικρές λογοτεχνικές ιστορίες συνδιαλέγονται με παιχνιδιάρικα σκίτσα από μελάνι. Γράφει η Μαρία Α. Ιωάννου / Εικονογραφεί η Μαρίνα Γεραλή.

Και ηλεκτρονικά εδώ:

www.parathyro.com/?cat=1662

ή εδώ:

www.simiostixispolitis.wordpress.com

το διήγημα που 'δραπέτευσε' από τη συλλογή στο Ideostato.gr

http://www.ideostato.gr/2013/01/blog-post_5340.html

WRITER'S BLOCK ή στέρεμα ιδεών

http://bibliotheque.gr/?p=14085

www.vlef.wordpress.com

www.vlef.wordpress.com

στις 18 Δεκεμβρίου η απονομή

η βλεφαρίδα στο ΕΝΤΕΧΝΩΣ 30/11/12

http://www.cybc-media.com/video/index.php/video-on-demand?task=play&id=2265&layout=grid&tab=two

Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας για εκδόσεις του 2011

http://www.parathyro.com/?p=16649

θυσία

"Με τέτοιο χαμόγελο λογοτεχνία δε γράφεις”, τονίζεις.
Kρατάς ένα δίσκο χρυσό. 
“Κόψε το κεφάλι σου!”, τσιρίζεις.
H γαρνιτούρα του δίσκου σκιάζεται.
Πρώτη φορά βλέπει κεφάλι να αιμορραγεί
απ' τα μάτια.

6 νέοι συγγραφείς on the road

Ο άλλος χώρος: Ο νέος χώρος;

Τετάρτη, 30 Μαΐου 2012, 7.30 μ.μ.

Αρχοντικό Ιεροδιακόνου

Γωνία Αγχιάλου και Αγίων Ομολογητών, Λευκωσία

Τετάρτη, 6 Ιουνίου 2012, 8.00 μ.μ.

Συναξάρι

Κιτίου Κυπριανού 39, παλιά Λεμεσός

Τετάρτη, 13 Ιουνίου 2012, 7.30 μ.μ.

Πρωτοβιομηχανικό Εργαστήρι Αγίας Βαρβάρας

Γρηγόρη Παπαφλέσσα 28, Αγία Βαρβάρα, Λευκωσία

Διαδοχικές αναγνώσεις μετά από μια πρώτη έκδοση

Στη σύγχρονη λογοτεχνική παραγωγή νέων Κυπρίων, κυρίως γεννηθέντων μετά το 1974, παρατηρείται μια μετάβαση σε ένα διευρυμένο λογοτεχνικό χώρο που ξεπερνά ή μετερμηνεύει τα ιστορικά και πολιτικά συμφραζόμενα του τόπου μας. Πού κινούνται οι σύγχρονοι λογοτεχνικοί ήρωες και από πού εμπνέονται οι σύγχρονοι δημιουργοί; Ποια η σχέση τους με το χώρο, τον τόπο τους, αλλά και τον κόσμο; Υπάρχουν νέες συντεταγμένες στην κυπριακή λογοτεχνία;

Έξι νέοι δημιουργοί, οι Μαρία Ιωάννου, Μαρίνα Κώνστανς, Αυγή Λίλλη, Απόστολος Μακρίδης, Κώστας Πατίνιος και Έρινα Χαραλάμπους, με διαδοχικές αναγνώσεις αποσπασμάτων των έργων τους και τις συγκλίσεις ή αποκλίσεις που αυτά παρουσιάζουν επιχειρούν να απαντήσουν στο αν τελικά ο άλλος χώρος στον οποίο κινείται πλέον η κυπριακή λογοτεχνία είναι ένα καινούριο πεδίο μιας νέας εποχής.

Θα αναγνωστούν αποσπάσματα από τα βιβλία: “Η γιγαντιαία πτώση μιας βλεφαρίδας” (Μ. Ιωάννου, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2011), “Στον άγνωστο εραστή” (Μ. Κώνστανς, 2010), “Πρόχειρες σημειώσεις πάνω σ’ ένα σωσίβιο” (Α. Λίλλη, Εκδόσεις Αρμίδα, 2011),” Έργα και ημέρες ενός χαμένου κορμιού” (Α. Μακρίδης, Εκδόσεις Αιγαίον, 2008), “Είναι μέρες που αναπνέω τη σιωπή τους” (Κ. Πατίνιος, Εκδόσεις Αρμίδα, 2011), “Μ’ αγαπούς;” (Έ. Χαραλάμπους, Πολιτιστικός Σύνδεσμος Πάνθεον, 2010).

Τηλ. επικοινωνίας: 99 306441, 99 556226

(άτιτλο)

σου υποσχέθηκαν χρυσόχωμα

στο ταχυδρόμησαν σε δόσεις

το στοίβασες με θέρμη στην αυλή

το έκανες ταπετσαρία

κουράστηκες

το ρευστοποίησες σ' έναν κουβά

καυτό

το 'χυσες στο κεφάλι

έγινες άγαλμα κι εσύ

γυάλισες για λίγο στο σκοτάδι

μητρότητα

(στη μάνα μου)

το μωρό μου τα βράδια

κελαηδά σαν πουλί

γαντζώνεται σ' ένα αόρατο χέρι

κι αιωρείται με τα μάτια κλειστά

εγώ νανουρίζω σαν καρακάξα

και κρέμομαι απ' την κούνια της δειλά

μα όταν αυτή μου χαμογελά

γράφω ένα νερόβραστο ποιήμα

και ντύνομαι Θεός

ελεγεία σε 37 λέξεις

σε είδα να κατοικείς σ' ένα σύννεφο / ένα σύννεφο με στέγη με πόρτα με παράθυρα / κουνούσες τα χέρια / δε γνώριζα πως έτσι μας αποχαιρετούσες / εγώ το σύννεφο θυμάμαι / το σπίτι / μια καμινάδα χωρίς καπνό / τα μάτια σου


στην Αυγή

no comment

σημαία / στο χώμα ριγμένη / κλαίει / αναρωτιέται / πώς από χάρτινη / έγινε πλαστική

ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ

Το ταβάνι / την πλάκωσε / πέθανε από αιμορραγία / εκείνος δεν το πρόσεξε / ροχάλιζε ρυθμικά / κανένα ίχνος της το επόμενο πρωί /μόνο κάτι σημάδια / κάτι λουλούδια / κομμένα / σα φακίδες / σε μια γωνιά.

ακολουθώντας τη βλεφαρίδα

http://www.vlef.wordpress.com/

ΚΑΤΙ ΣΥΝΤΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ:

"Μου 'δωσαν μια λάμπα / περίμεναν να γίνω σκιά / τους ξεγέλασα / μεταμορφώθηκα σε διακόπτη."

Ηλεκτρονικός Βαρυποινίτης

Φοβάμαι πως δε θα βγω ποτέ από δω μέσα γιατρέ. Τρέμω στην ιδέα πως κάποια στιγμή τα πολύχρωμα καλώδια θα μεταμορφωθούν σε ηλεκτροφόρα πλοκάμια και θα με κάψουν βίαια, αδίστακτα. Η ταφή μου στο recycle bin θα είναι το θέμα της ημέρας για όλα τα δεδομένα και τις εικόνες του desktop. Θα γελάνε με φατσούλες τα καλώδια-δολοφόνοι γιατρέ, κι ενώ εγώ θα βρίσκομαι σε μια κατάσταση αναμονής λίγο πριν το τέλος, αυτά θα μου ρίχνουν τόνους από μπάζα, συμπιεσμένα γράμματα και μισοφαγωμένα εικονίδια. Κάποια θα με βρίσκουν στο κεφάλι, θα τo ανοίγουν στα δύο και θα καταβροχθίζουν σαν όρνεα το λιγοστό μυαλό που μου έχει απομείνει. Έχω ερωτευτεί το google γιατρέ στο χω ξαναπεί; Κάνω τραμπολίνο σε χιλιάδες γράμματα καθημερινά μόνο και μόνο για να το βλέπω να μου ξεδιπλώνει την πολυπλοκότητα του. Αν και είναι σχετικά στενάχωρα εδώ μέσα – vive la technologie! – δεν υπάρχει ομορφότερη στιγμή από το να ξυπνά κανείς μέσα σε έναν εικονικό ωκεανό χωρίς κύματα ή σ' έναν αμμόλοφο που θυμίζει Σαχάρα χωρίς όμως την καυτερή και αφιλόξενη της άμμο. Είναι μέρες που αράζω μέσα σε κάποιον ανώνυμο folder – υποψήφιο για θανατική ποινή όπως κι εγώ. Δε μπορείς να φανταστείς τι κουβέντες μπορείς να ανταλλάξεις μ' έναν άλλο βαρυποινίτη που πλησιάζοντας στο τέλος της ηλεκτρονικής ζωής του εύχεται να μην είχε γεννηθεί ποτέ μα ταυτόχρονα χαίρεται που εγκαταλείπει την αδίστακτη μοναξιά του. Κάποτε σκαρφαλώνω πάνω στα εικονίδια, χωρίς να λαχανιάζω, για να θαυμάσω τη θέα από ψηλά – το γραφείο μου που είναι πλημμυρισμένο από στυλό Bic και μουντζουρωμένα χαρτάκια και τη μάνα μου που κάθεται στο βάθος σε μια πολυθρόνα, περιμένοντας με να βγω από δω μέσα. Κάτι τέτοιες στιγμές η θέα μου δεν είναι και τόσο ευχάριστη, θέλω να κλάψω πραγματικά μα ο εικονικός κόσμος δε με αφήνει, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να της αφήσω μια λυπημένη φατσούλα στο msn μα η μάνα μου δεν ξέρει να το χρησιμοποιεί οπότε η φατσούλα μένει απλά εγκλωβισμένη κι αυτή, χωρίς κάποιον παραλήπτη. Ήταν πολλές οι φορές που προσπάθησα να της εξηγήσω γιατί παραμένω κλειδωμένος εδώ μέσα, πως εδώ τα συναισθήματα είναι λιγότερο επώδυνα και πως ο θάνατος προσδιορίζεται από το απλό πάτημα ενός κουμπιού και τίποτα φρικιαστικό, πως η θλίψη της απώλειας δεν μπορεί να εκτονωθεί με δάκρυα αλλά με διάσπαρτα δεδομένα που ταξιδεύουν από ιστοσελίδα σε ιστοσελίδα, αποπροσανατολισμένα κι αυτά, μηχανικά. Αύριο θα κάνω google την Τζαμάικα και θα ξεχαστώ για μια ακόμη φορά. Είναι ωραία και χαλαρά εκεί και καπνίζουν ασύστολα μαριχουάνα. Ένα κουμπί φοβάμαι κι αυτό είναι το delete. Σκέφτηκα πολλές φορές να το πατήσω να τελειώνουμε μ' αυτήν την ιστορία μα άλλαξα γνώμη, μαγεμένος από τα applications του facebook και τις εναλλαγές που μου δείχνουν πως η ζωή συνεχίζεται ότι και να γίνει και πως στο ίντερνετ δεν υπάρχει η λέξη θάνατος μα μια ανεξήγητη αίσθηση αιωνιότητας. Οι φίλοι μου απορούν γιατί τους στέλνω μόνο e-mail, γνωστοί και άγνωστοι συνεχίζουν τα συλληπητήρια μα εγώ κουράστηκα με αυτό το παραλήρημα του κόσμου που εξιτάρεται από την φρίκη και δε μπορεί να νιώσει ούτε το 1% από τον πόνο που νιώθω εγώ. Σήμερα ανακάλυψα ένα κορίτσι με βαθύ ντεκολτέ και της έστειλα ένα e-mail γνωριμίας. Δε γνωρίζει πως εδώ και λίγο καιρό κατοικώ μέσα στον υπολογιστή μου αλλιώς θα μου απαντούσε και θα με ρωτούσε «μα πώς κοιμάσαι εκεί μέσα;», «έχει σουπερμάρκετ να ψωνίζεις;», «μα μόνο μέσω ίντερνετ θα συναντιόμαστε;», «μα δεν είσαι ο γιος του...που πέθανε στο...», «εκεί μέσα νερό βρίσκεις να πιεις;», «σ' αρέσουν τα τρισδιάστατα πορνό;», «δε σιχαίνεσαι να βλέπεις το βυζί ή τον κώλο κάποιου από τόσο κοντά;», «θες να σου στείλω φωτογραφίες μου;», «θες να κάνουμε cyber sex;», «συλλυπητήρια...», «η ζωή συνεχίζεται...», «θα τιμωρηθούν οι ένοχοι...», «καλή σου τύχη...». Μα δεν έχεις ξανακατοικήσει μέσα σε έναν υπολογιστή γιατρέ; Να ξέρεις πως όσο έχεις ρεύμα ή μπαταρία δεν σκοτεινιάζει ποτέ. Προτείνω να μετακομίσεις εδώ μέσα μαζί μου. Θα έχεις την καλύτερη θέα του κόσμου! Ξέρεις όμως τι μου λείπει; Η βροχή. Η αίσθηση της σταγόνας στο μέτωπο, η γεύση της στο στεγνό ουρανίσκο, το άγγιγμά της που δεν έχει καμία σχέση με το άψυχο εσωτερικό ενός υπολογιστή σε αποσύνθεση. Κι ο ήλιος μου λείπει γιατρέ. Όχι ο ήλιος που σκοτώνει αλλά αυτός που φωτίζει πραγματικά και όχι εικονικά τον ουρανό. Μου λείπει κι αυτός γιατρέ. Μου λείπει το ότι δεν έκανα save ούτε μια φωτογραφία του ή που δεν τον έπεισα ποτέ να κάνει profile στο facebook. Αλλιώς θα τον έβλεπα εδώ μέσα και όχι στη φωτογραφία του πάνω στο γραφείο μου που τώρα μένει έρημο χωρίς εμένα. Ξέρεις γιατρέ εδώ μέσα σπάνια πεθαίνει κανείς – μένει πατέρας σου για πάντα ακόμη και μετά θάνατον – κάποτε δεν αντέχεις άλλο, θες απλά η εικόνα να χαθεί, μα είναι φορές που την επιζητάς, είναι φορές που κλεισμένος σε μια οθόνη και ζωσμένος από καλώδια και δίσκους εύχεσαι να μπορούσες να διαπεράσεις το γυαλί και να φιλήσεις τη μάνα σου παρηγορητικά στο μάγουλο. Μα είναι αργά γιατρέ. Ούτε εσύ, ούτε η μάνα σου, ούτε κι οι υπόλοιποι θα είναι ποτέ ίδιοι. Μόνο ο υπολογιστής κι η εικονική του πραγματικότητα που σε γιατρεύει – που νομίζεις πως σε γιατρεύει. Οπότε μη με ξαναρωτήσεις γιατί κλείστηκα εδώ μέσα. Εδώ πετάς γιατρέ. Εδώ τουλάχιστον ακόμη πετάς.

MI

Έπαινος στο 2ο Διαγωνισμό Διηγήματος "ΛόγωΤέχνης 2011"

πηγή - http://www.artmag.gr/art-articles/arthistory-of-a-piece

photo source - http://www.helpforinternetaddictions.com/

το Χριστουγεννιάτικο διήγημα "Ο Τελευταίος" στο onestory.gr

http://www.onestory.gr/post/14937864824
(photo source - http://images.mocpages.com)


«Δε φταις εσύ που σε κατάντησαν σούργελο!», του λέω.

Με καρφώνει με ύφος εγκαταλελειμμένου παιδιού. Το πρόσωπό του μοιάζει με ξεφουσκωμένη πουτίγκα, χωρίς τη ζάχαρη.

Κλέβω ένα απ’ τα εκατομμύρια λαμπιόνια του κι αυτός με κοιτάζει παλαβά, σαν μυξιάρικο που του ‘κλεψαν τη σοκολάτα. 

Το σύρμα που τον τυλίγει έχει μήκος τουλάχιστον καμιά χιλιάδα μέτρα, είναι μέρες που μοιάζει με  μεταξοσκώληκα, οι λάμπες του θυμίζουν λέπια προϊστορικού ψαριού και δεν ανάβουν με το συνηθισμένο τρόπο. Έχει μια γεννήτρια δεμένη καλά στο δεξί του πόδι. Εκεί πάνω κάθεται, εκεί κοιμάται, εκεί τρώει, εκεί σκέφτεται όταν έχει σκέψεις, απ’ εκεί τροφοδοτεί το υπερθέαμα της ύπαρξής του. 

«Χιονόμπαλες για σκουλαρίκια, ρεντίκολο έχεις γίνει!», του φωνάζω.

Μου ρίχνει στολίδια σφαίρες για να βγάλω το σκασμό, απ’ τα ελαφριά και τ’ ακριβά που ξεβάφουν εύκολα. 

Μετά τα μαζεύει ένα ένα, μετανιωμένος, τοποθετώντας τα και πάλι στην ίδια θέση. Ένα αγγελάκι στο κεφάλι, μια πεταλούδα στ’ αχαμνά, δυο καμπάνες μισοσπασμένες στα γόνατα και μια μπάλα με τη φωτογραφία του Ομπάμα στον κώλο. 

«Ντροπή σου!», του φωνάζω.

Αρχίζει να χασκογελά με μια πρωτόγνωρη παράνοια. Βλέπω στο βάθος τ’ ουρανίσκου του υπολείμματα από κέικ και μισοφαγωμένα γλυκά. Βρωμά η ανάσα του. Μοιάζει να την έχει συνηθίσει. 

Τα συνθήματα που τον διακοσμούν έχουν σβηστεί απ’ το χρόνο. Το αίμα αυτών που χάθηκαν στους δρόμους έχει πάρει πια τη μορφή κόκκινης διακοσμητικής κορδέλας. Γυαλίζει στο σκοτάδι. Και το σκοτάδι δε φτιάχτηκε για να γυαλίζει τις γιορτές.

“Ακόμη τους κουβαλάς μαζί σου;”, τον ρωτώ. “Άραγε τους θυμάσαι ή τους έχεις ξεχάσει;”.

Ρίχνει μια αυτοσχέδια μολότοφ στα μαλλιά και φλέγεται σαν αστέρι. Αααααααα…ουάουυυυυ…γεμίζει ο αέρας επιφωνήματα, ρουφούν τ’ οξυγόνο σαν πιράνχας….ααααααα…ωωωωωω…όλοι τον θαυμάζουν! 

Η πραγματικότητα είναι πάντα το τελευταίο, είπε κάποτε ο Hermann Kinder. Κι ο δικός μου Δεκέμβρης είναι σίγουρα τελευταίος, γιατί τον βλέπω τώρα να με κοιτάζει βουρκωμένος και σκιάζομαι. Πρώτη φορά βλέπω δάκρυα πασπαλισμένα με στάχτη.

“Τον Αλέξη Γρηγορόπουλο τον θυμάσαι;”, τον ρωτώ. 

«Ο Χειμώνας πέθανεεεεε!», τσιρίζει. 

Αναβοσβήνει χωρίς νόημα, καμπάνες χτυπούν, τύμπανα ηχούν, μπισκότα αχνίζουν απ’ τις μασχάλες του, έτοιμος είναι να χεστεί απ’ το φόβο! Θυμάται.

«Ο Χειμώνας πέθανε πέθανε πέθανεεεεεε!!!»

Θέλω να του πω πως το πολύ φως του ‘καψε τον εγκέφαλο. Αυτοί που έκλεψαν το Χειμώνα δεν μπορεί να είναι δολοφόνοι! Αλλιώς θα σκότωναν την ίδια τους την έμπνευση, και τότε  πώς θα ζούσαμε δίχως την Τέχνη. 

Περπατά βαριά, ξεφυσώντας σκόρπιες λέξεις, βαρετές. 

«Δεν έχεις τίποτα άλλο να μου ευχηθείς;», του λέω.

Ξερνά την λέξη “Καλά” στο ένα μου παπούτσι και τη λέξη “Χριστούγεννα” στο άλλο. Μετά τις σκουπίζει και τις δύο με μια περίεργη γενειάδα από χρησιμοποιημένα εξτένσιονς.  “Καλή Χρονιά” δε μου λέει, αυτή είναι ευχή του Γενάρη κι όχι δική του. 

Οι τσέπες του βρεγμένες. Κρυώνει. Μαζεύει χιόνι τεχνητό, λες και μπορεί να το κρατήσει αιώνια.

«Ρε βλάκα! Το χιόνι λιώνει! Δεν είναι κέρμα να το κρατήσεις στις τσέπες!», του λέω χαριτωμένα προσπαθώντας να σπάσω για λίγο τον πάγο μεταξύ μας.

Απομακρύνομαι. Ξέρω πως και απόψε θέλει να μείνει μόνος. Τον βλέπω πια από μακριά, λυμφατικό, ηττημένο, ν’ αναβοσβήνει σαν τεράστιο κερί χωρίς την φλόγα. 

Κόβω δυο τριαντάφυλλα και τ’ αφήνω ευλαβικά στη μέση του δρόμου. Το ψεύτικο χιόνι πέφτει αργά μα λιώνει πολύ πριν να τ’ αγγίξει. 

Σκύβω το κεφάλι με σοκαριστική για τα δικά μου δεδομένα υποκρισία.

«Ο Χειμώνας πέθανε και μαζί του κι η έμπνευση», λέω πια συνειδητοποιημένα στον εαυτό μου.

«Ο Χειμώνας πέθανε και μας έμεινε ο Δεκέμβρης…»

ΜΙ

ΜΠΟΥΜ - ένα διήγημα στο kaput.gr

http://www.kaput.gr/gr/11/boom/

TILL DEATH DO US PART

I opened the door and got a 1-centimeter thick and 4-centimeter long bullet right into my head. It’s not important who pulled the trigger. The fact is that the bullet opened a big hole on my forehead spilling my brains out. My last words were ‘Fuck!’ and then I turned into thin air.

No actually that’s wrong.

I opened the door and saw a hairy guy fucking my wife on the sofa. I turned into an invisible man. I locked myself back in the car. I had a fine car. A BMW with leather seats and Kleenex at the back, a CD player and a navigator. I shut the windows and turned the radio really loud so that I wouldn’t hear my screams and my swearing. My Rolex stopped. I punched it on the glass and it broke like cheap wine glass. I went back into the house and saw them trying to find their clothes and underwear somewhere between my chair and the boy’s lego. They stood like mutes in a carnival parade, melting. I smelled their bodies in the air and just wanted to throw up. I wanted to tell her that she was a bitch and that he was a bastard and a cunt but they melted on the floor so badly, I couldn’t see their bodies or faces any longer. I didn’t want to say anything to a mass of flesh scattered on superb quality tiles. I blinked exactly two times. There they were, looking at me like cows:

I..we..e…mm…you…sor…pl…don’t…it’s…what…but…I…we…sor…pl…don’t…it’s…eee…no…pl…emm…ooo…aaa….emm…no…please…sorry…we…you…you…you…you…I..we..e…mm…you…sor…pl…don’t…it’s…what…but…I…we…sor…pl…don’t…it’s…eee…no…pl…emm…ooo…aaa….emm…no…please…sorry…we…you…you…you…you…you…you…you…I…we…the…the…we…we…I…you…

Each incomplete syllable stabbed bones and muscles but I felt nothing. I was still invisible. I passed through the kitchen door and right where the drawers were. I opened the first one. I closed it. I opened the other one. I got the two big knives and stabbed them twice at the front and twice at the back. I saw their desperate faces losing consciousness like one would kill a dog in the street at midnight and feel absolutely null. Then I chopped them like meat and put them into big plastic bags with perfumed toilet tablets in their mouths to block the bad smell. I dragged them to my freshly washed BMW and tossed them in the trunk like lamp chops.

No actually that’s wrong. And this is not a Hollywood movie.

I stayed in the BMW.

I never got back in.

I never got those two knives.

I cried like a baby, right in front of my high-tech navigator.

The Kleenex box was empty.

I had to wipe everything off with my silk Armani shirt.

MI

ΣΕΣΟΥΑΡ

ΤΟ ΒΟΥΗΤΟ συνέχιζε.

Βουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ

Φούσκωνε και εισχωρούσε σαν τρυπάνι στ' αυτιά της, κλέβοντας της την ακοή κι όχι μόνο. Δεν ένιωθε τον πόνο πια. Άκουγε μόνο τον απροσδιόριστο ήχο του, τα κατάλοιπα του υπό μορφή λακ, τζελ για γερό κράτημα και κακαρίσματος.

Βουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ

Ο ήχος σήμερα ήταν απλά το σεσουάρ του κομμωτηρίου. Ζεστάθηκε. Ξεκούμπωσε λίγο την μπλούζα. Ο μαθητευόμενος κομμωτής της χαμογέλασε καίγοντας της τουλάχιστον μια τούφα. “Σ' έκαψα ε; Συγγνώμη φιλενάδα! Πάει μόνο του κάποτε το ρημάδι!”.

Δεν απάντησε αφού δεν είχε νιώσει απολύτως τίποτα. Και ο Σαμψών να ήταν και να της έκαιγε όλα τα μαλλιά πάλι δε θα την ένοιαζε.

“Έχουμε σε όλα τα είδη και χρώματα. Περούκα Χίπις 19.95 €, τα συνήθη μεγέθη των περουκών είναι 4:

Πολύ Μικρό – Ταιριάζει σε κεφάλια 48cm – 51cm

Μικρό – Ταιριάζει σε κεφάλια 51cm – 54cm

Μεσαίο - Ταιριάζει σε κεφάλια 54 cm – 57cm

Μεγάλο - Ταιριάζει σε κεφάλια 57cm – 61cm

(90% των γυναικών φορούν το Μεσαίο μέγεθος θα σαι μια χαρά) – όχι καλέ δε θα ζεσταίνεσαι, η κάθε τρίχα περιέχει κενό αέρα κι έτσι είναι φυσικότατη – δε θα καταλάβει κανείς τίποτα – έχουμε περούκα από αλογότριχα, ανθρώπινη τρίχα, μαλλί, φτερά, τα πάντα!”

Θα διάλεγε την Περούκα “Μαρκήσιος”, αυτήν θα διάλεγε, μπορεί και την “Σεσίλια”, όχι όχι, την “Σίσσυ Ξανθιά” (το μοντέλο στη φωτογραφία γελούσε στο φακό και κάπνιζε με νάζι), ναι το είχε αποφασίσει αυτήν θ' αγόραζε...ένα τελευταίο χτένισμα λοιπόν...ούτε αυτό δεν μπορούσε να χαρεί με τον μαθητευόμενο που πριν λίγα λεπτά είχε πλημμυρίσει όλο της το τύμπανο με σαμπουάν και μπουρμπουλήθρες...αει στο καλό!

Το βουητό από το σεσουάρ την νάρκωνε κι αυτή ξεχνούσε.

Θυμήθηκε το κρεβάτι της εκείνο το πρωί, υγρό. “Γιατί σ' εμένα!”, φώναξε μέσα της. Ο νεαρός κομμωτής αγχώθηκε απ' το τράνταγμα της. Μια ξανθιά έγκυος μπήκε τσιρίζοντας για το παρκινγκ. Δεν την άκουσε. Είχε καρφώσει το βλέμμα της στο γυάλινο σταντ κάτω ακριβώς από τον καλογυαλισμένο καθρέφτη.

Βρισκόταν κι αυτή εκεί, ανάμεσα στις λακ και τα ψαλίδια. Το πρόσωπο της να αντικατοπτρίζεται στο γδαρμένο γυαλί, να νιώθει καρούμπαλα να εξέχουν δεξιά κι αριστερά απ'το κεφάλι της, το βουητό να συνεχίζει, τούφες να τσουρουφλίζονται, ξανθές και μελαχρινές να μπαίνουν και να βγαίνουν. Αυτή εκεί. Παγιδευμένη από το βουητό του σεσουάρ, την χτένα του άτσαλου κομμωτή, τα καθρεφτάκια δεξιά κι αριστερά. Αυτή μέσα στο γυαλί κι όλοι οι άλλοι εκεί έξω να συζητούν, ν' αναμασούν, να φτύνουν φαρμάκι στις τρίχες στο πάτωμα. “Πήγαινε γυρεύοντας!” (Μμμμμ) “Μαλβίδες με τον γκόμενο...” (Αχά) “Τ' άκουσες για τον...πως το λένε καλέ...τον...τον....” (ποιον;) “Οι ανταύγειες καίνε το μαλλί;” (Τσου) “Πολύ ήσυχοι όλοι σήμερα” (Ο καιρός φταίει) (Αχά) (Ναι) (Μμμμ)

Ήθελε να πει σ' όλους απλά να σκάσουν, να το βουλώσουν, να μη μιλούν άλλο, δεν άντεχε, δεν άντεχε να τους ακούει, τα δάχτυλα ιδρωμένα να ξεφυλλίζουν τα περιοδικά, τα τσιμπιδάκια να πέφτουν δήθεν τυχαία στο πάτωμα, τα σπρέι τα χρέη τα πέη του καθενός, τον καθρέφτη να την ξεγυμνώνει τόσο, να της βγάζει τα ρούχα ένα ένα να την αφήνει μόνο με το βρακί, να την κοιτάζει, να κοιτάζει το στήθος της, να γελά δυνατά, δυνατααααααααααααβουυυυυυυυυυυυυυυυυυυ να συνεχίζει το σεσουάρ, δυναταααααα να γελά ο καθρέφτης με το άδειο σουτιέν της - “Ποιον πας να κοροϊδέψεις;”, να της λέει, “Άβυζη ε άβυζη και λες τον εαυτό σου γυναίκα!”, να συνεχίζει, να της τραβά το δέρμα και τις ουλές, να ζωγραφίζει θηλές γύρω γύρω με βαφή χτενίσματος βουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ το σεσουάρ (Ναι) (Μμμμ) (Αχά) (Θέλω αλλαγή σήμερα) (Μην τα κόψεις πολύ) (Μάλιστα) (Τστστσ)

Για πρώτη φορά είδε ένα πρόσωπο γερασμένο. Το είδωλο της στο γυαλί, μάγουλα ρουφηγμένα, μάτια εξογκωμένα.

Γυμνή. Μια ακόμη τούφα να πέφτει μπροστά στα μάτια της.

Στάχτη να γίνεται.

ΜΙ, 2011
photo: Anne Bancroft Hairdryer/The Pumpkin Eater (Jack Clayton, 1964)

8.9 years old

I have a bird’s eye view today,

not high enough

I hear the waters whirl and I think it’s the breeze

I’m a turi ¹

snatching your plastic helmet,

resting in its nest

as if it’s my mother’s womb

Can I cover all eyes with my tiny hands, Mr?

What if I turn into a washi ², washing away death from the flooded streets,

blowing some feathery life into those ruins,

stuffing some air with my beak into those lungs

What if I turn into a karasu ³, knotting people’s wishes into a bundle,

kneeling in front of all dying prey,

eating my guts out to kill that emptiness

Will you keep our heads above the roughness of umi ⁴ then, Mr?

Will you stay when we reach the end of this mud-ness?

(Mr crosses the waters like Moses – Mr says nothing)

SO I REPEAT

I have a bird’s eye view today,

never high enough

I hear my people’s sighs slicing the air and I think it’s the sweet sun

I’m a turi

landing on your military uniform,

sucking red milk from your sleeve

as if it’s my mother’s breast

Am I allowed to vomit my loss into your rescuing hands?

I have no home today

No home Mr

Just you carrying me on your back until we meet Land again

(umi moves in and out – umi continues its soaking sounds)

Whooooooshhhhhhh

Shhhhhhhwhhhhhoooshhhhhhh

Then what, Mr?

Then what?

1 Bird in Japanese

2 Eagle in Japanese

3 Crow in Japanese

4 Sea in Japanese

selected to be published in Art Attack Volume III International Poetry Collection
ART ATTACK COMPETITION - Volume III - 2011

100-Word Story

Today, I shed a tear. It turned into a jellyfish. It stuck on my keyboard, ready to die. “I wonder why you' re not normal.”, it said. I touched it just to feel its venom. I could've said “Look! Now I'm normal!” or “Look, I can feel!”, but the jellyfish just died on me like a wrinkled, self-defeated parent. “Now what?”, I asked my keyboard. “Nothing”, it said, “I'm just a machine”. The first word came out of its guts with pure violence. It was a word with no feelings. The dead jellyfish quaked.

Reverse City (Standing Mountain)

In Reverse City, the sun rises backwards today (like most days). Water cannot be drunk since the tap is not working…it is one of those drought days when water gets back in the plumbing system instead of reaching a glass. Cars follow the reverse code today…only odd numbers in the streets, moving backwards…odd and alone. It’s springtime…actually not…flowers are dying instead of blooming, leaves are falling, butterflies become worms again…poor things…animals fall to lethargy …people do too…inescapably…

She just sits there, maniacally reading the manual, trying to understand this paradoxical change that is about to occur, struggling to get used to the new possible plans, laws and ideas. “How is it possible to fry an egg in an upside down pan? I mean… it’s easier to fry it in a straightened one, isn’t it?”, she keeps asking with naïve curiosity… He doesn’t answer as most of the time, sinking in his greenish, upside down armchair and sipping his coffee in the exact same way for years and years now. “Why don’t you read the manual too? Things are changing! Things have to change!”, she shouts in attention-wanting despair but he…he still can’t listen, he still can’t take his eyes away from that big, glassy window in the right corner of the living room. The deep voice of the television presenter is echoed in the room… “Florists are protesting outside the Main Hall this very instant, since their precious flowers are dying one by one…nine million six thousand eight hundred thirty-three and a half flowers so far…”

They have been dying for years now (the flowers that is), over thirty, stopped counting at some point. You see, there is no rain. Its water drops go back where they come from…never reaching the ground. The distant myth is still alive though. The rumour about that everlasting flower- the Undead, existing somewhere out there. The picture of a colourful garden, hidden away from this upside down city with the reversed pieces of furniture, pots and pans. No wonder why she is in pain all the time. “These chairs are killing me”, she keeps repeating. “This window has been killing me for years”, is the only answer she can get from him if she’s lucky enough.

The clock is stopped, the egg is being fried, her almost purple legs are in pain, his insomniac eyes are still fixed on a spot, way beyond their block of flats, his coffee is finished, the egg is half-burnt already, flowers continue to expire, rain remains banned from the city and the tired voice of the television presenter, travels from flat to flat, saying so much, saying nothing…

Her voice breaks (as usual). “You don’t love me anymore, do you? I mean, when we were younger you were different. Remember those years? When we were free, one country, going on carefree picnics every weekend, taking the kids to fly their kites and then secretly kissing under the trees…remember? I really miss those years, you know. I keep dreaming about them from time to time. The sweet smell of spring rain, the people and their smiles. You used to love me then, I’m sure you did! Our home! You loved our home too! Our own Garden of Eden! I was happy then. We were happy…then”.

As usual, this is just a monologue. Of course he remembers. Of course he loved her. Yet, what else is left to say? Those years can never come back. Even if he tells her he still adores her (which is more than true), they will never go back home, they will never reach their garden, no matter what the television presenter has been stating for decades and decades. Enough with that voice, promising change, keeping the hope alive! That voice penetrates his soul so deeply that he just wishes he could crash that TV and smash that guy’s face like a watermelon. It’s all lies! The myth about the undead flower! Come on! How brainless can someone be! What is dead cannot come back to life! What is lost cannot be regained! That’s why he’s like that. That’s why he no longer speaks. To say what? There is nothing more to say! 

Words, words, words. Enough! Vowels and consonants scattered and echoed everywhere and nowhere. And this manual….for God’s sake, do they actually expect him to read and understand it? His children maybe, if they are open-minded enough and if they actually care about this upside down city anymore. He can’t. It’s been too long! It’s their fault! They had him waiting for too fucking long! He cannot help it. He cannot see things differently. He hopes his children can though, he wishes his children can forget and forgive for him but he cannot! It’s too late for him… Too late for her too… she just cannot realize that no matter what she does, no matter how hard she tries, she will keep burning the egg in the upside down pan cause that upside down pan is not her. It’s not her life. It’s not her thought. It’s not!

He keeps staring at the window, expressionless, fed up, tired, too tired. She still reads chapter 34 of the manual on how to serve soup in an upside down bowl. She’s tired too but at least she’s trying. That’s what she keeps telling herself, trying to make that derelict self feel useful for a change. Deep inside, she still believes in that myth. She happily wakes up everyday, waiting to see a shiny drop of rain on her dead tulip by the window. She’s not the only one in Reverse City waiting for that sudden and miracle-like water drop. Sometimes, she thinks she sees one, becomes ecstatic for a second or two… and then comes to the conclusion that it’s just the spit of her husband who had been cursing again, early in the morning. Yet, that doesn’t stop her from commenting on the television presenter’s voice from time to time…sympathizing with his determined efforts to inform the citizens of this city as accurately as possible and being at the same time so cute and all.  She once read a book by an Italian she doesn’t really remember his name. By accident that is. She was never into reading, that’s why she finds it so difficult to understand the manual. At least, that’s what she keeps repeating to comfort herself…

“The inferno of the living is not something that will be; if there is one, it is what we live every day, what we form by being together. There are two ways to escape suffering it. The first is easy for many: accept the inferno and become such a part of it that you no longer see it…
The second is risky and demands constant vigilance and apprehension: seek and learn to recognize who and what, in the midst of the inferno, are not inferno, then make them endure, give them space”. Strange words! She never understood them… but she did love the word inferno, now repeated by her favourite presenter’s lips! She never realized which group of people she really belonged to…possibly because she never understood that she herself was trapped in that inferno… in one way or another…. 

He did. He experienced that inferno every time he looked out of that window… she could no longer see it but…he could see it alright. He never stopped staring at it, especially at night, grinning with its flashy lights straight at him, making fun of his upside down city, his upside down furniture and his self-blinded wife moving back and forth in her kitchen. That permanent and motionless thing with the scars and wounds, visible under the sun, illuminated at night. That straight mountain with that straight flag, in this upside down city with its upside down hopes, standing with pride and staring back at him, commanding him, instructing him…never, never, never to forget…

The sun sets backwards today in Reverse City… “nine million six thousand eight hundred thirty-nine and a quarter dead flowers so far…rain possibility minimal”. Lights on the standing mountain…lights off in the living room, harsh sounds of cutlery sneaking in from the kitchen...He is still there. Looking odd like most people. Odd and alone. Yet, sleepless for days now. No butterfly dreams anymore. The television presenter’s voice pauses for a moment, as if absurdly sensing his inferno and giving him space…for a brief moment…there in the dark…by the transparent window… a drop of salty water slowly falls…vertically…accidentally…crashing on the tulip’s last bending leaf...

MI, Spring 2008

One of the winner-stories in the 'Sea of Words' international competition, published in the 'Sea of Words' Anthology by the IEMed and the Anna Lindh Foundation and translated into Spanish - also published in Cadences Literary Journal

Untitled#1@Pallas Theatre - November 2010 CY

Text&Movement Experimentation

(untitled)

That crack in the corner

is staring still

humidity contaminated its layers

and drank its tears

parasites feasted on its dust

sucking its mould and froth

That crack turned into a spectre

unblinking eyes

wide open jaw

dark depth and shallow presence

That canyon in the wall

has seen it all

A smell lingers, a mortal one

a girl’s life printed on the concrete

a man’s finger printed on her neck

a tiny crack

the only witness

the silent one

slowly decomposing, ready to disappear