σε είδα να κατοικείς σ' ένα σύννεφο / ένα σύννεφο με στέγη με πόρτα με παράθυρα / κουνούσες τα χέρια / δε γνώριζα πως έτσι μας αποχαιρετούσες / εγώ το σύννεφο θυμάμαι / το σπίτι / μια καμινάδα χωρίς καπνό / τα μάτια σου
στην Αυγή
Wednesday, April 25, 2012
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Λυπητερά όμορφο...
ReplyDeleteσαν την ανάμνηση αυτών που μας αποχαιρέτησαν.
Να ΄σαι καλά.
ευχαριστώ Νάσια...η θλίψη είναι όμορφη μέσα από ένα ποίημα κι η ομορφιά θλιμμένη μέσα από μια σκέψη...
Delete